Aandrangdicht.

go rain your fire in these gutters
go rain your fire in these gutters
go lift these horses with your heels
a speedy exit of another
a hasty fall down from the hills
go rain your fire in these gutters
an army came and rained on us
the darkness closed in like a blanket
and our only home became the trenches
no exit from the nightmare that fell upon us
no exit from our sure and destined faith
go rain your fire in these gutters
go rain and burn this hate away

Ik werd wakker met een aandrangdicht in mijn hoofd. Ik wist niet wat de eerste regel betekende, of wat ik ermee moest. Maar hij bleef zich aan mij opdringen, keer op keer dreunde hij door mijn hoofd. Go rain your fire in these gutters, go rain your fire in these gutters. Als een puzzel die opgelost moest worden. En dat kon ik alleen maar doen door te beginnen met schrijven. Ik liet mijn vuur op de daken regenen, ik vond soldaten in loopgraven, en bevond mij in andere tijden en dagen. Een paar dagen geleden liet ik een belofte aan mijzelf het Ij op varen. Ik was te verlegen om de boodschap te delen toen. Ik wil de aandacht niet naar mijzelf toetrekken. Ik weet dat mijn teksten vaak dichterlijk en soms hoogdravend kunnen zijn. Ik wil anderen niet in verlegenheid brengen door te veel op te vallen. Ik laat mijn vuur niet regenen, omdat ik bang ben gaten te branden in de kleding van mensen om mij heen. Daarom beukte dit gedicht door mijn hoofd. Ik mag niet langer dicht, ik moet open. Go rain your fire in these gutters. Go rain and make your haters stutter.