The lady is a tramp.

Ik zie een vrouw in het zwart in de trein, ze moet zo eind veertig zijn. Misschien haalt Sara haar al bijna in. Ze wil wanhopig gezien worden, is geen moment niet waakzaam. Haar hele presence is een act. Hoe ze ogenschijnlijk willekeurig het treinraam aan de overkant uit tuurt, langs twee tienerjongens die met elkaar in discussie zijn. Ze tuit haar lippen. De Hollandse landschappen schieten langs achter het raam. Elke beweging die ze maakt is berekend en bedoeld. Hoe ze haar handen vouwt, haar gezicht aanraakt, het over elkaar slaan van haar benen en het zogenaamd achteloos naar beneden trekken van haar rok over haar blote benen en het wegstrijken van haar haar. Ze is een moderne geisha, geoefend en doeltreffend. Elke beweging wordt uitgevoerd alsof er iemand naar haar kijkt. Nee, iedere beweging dwingt blikken af. Ze wil dat we kijken. Ze wil dat ik kijk. Ze wil dat de jongens naar haar kijken, ze wil dat elke persoon in de trein haar heeft gezien. Hoe seksueel ze is, hoe knap ze nog is ondanks haar leeftijd. Ze moet vroeger, als achtienjarige buitensporig mooi zijn geweest. Belachelijk mooi. Bijna misdadig mooi. Zo hongerig dat ze nu is naar aandacht. Ze draait haar hoofd in een ruk naar het raam, zucht melodramatisch en klapt haar zwarte leren tas open. Ze pakt een lippenstift en een handspiegeltje en stift haar lippen zorgvuldig. Traag. Vlug kijkt ze even in de spiegel of de jongens wel naar haar kijken. Ze kijken niet. Ze zijn te druk bezig met een spelletje. Ze missen een goede natte droom, door dat geklooi met hun telefoon. Dan maakt de vrouw aanstalten om te vertrekken. Ze staat op, wikkelt haar sjerp om haar jas en trekt eraan om de stof nog strakker om haar bevallige achterwerk te snoeren. Een strakke strik op haar strakke buik. Ze wiebelt nog een paar keer met haar heupen en wiegt richting de deur. Ze blikt nog kort over haar rechterschouder. Ja, we hebben je gezien. Dan is ze ineens weg. De coupé voelt leeg zonder haar theater. En ik heb niets meer om naar te kijken. Ik heb haar de rest van de reis gemist. 

Volgende
Volgende

Altijd blijven tellen.